Jakże zaniedbałem bloga! Ostatni wpis z zeszłego roku… Dla usprawiedliwienia dodam, że w zeszłym roku trochę się działo, walczyłem ze zdrowiem (a może raczej: o zdrowie), poważnie zabrałem się za obsadki do kaligrafii itd. i generalnie rzeczy ulotne wrzucałem tam, gdzie ich miejsce, czyli na Facebooka. W tym roku mam nadzieję, że będzie lepiej. Czas wrócić do hobbickiej kuchni, spiżarni i apteczki. Dziś zabrałem się za syrop sosnowy.

Do wyprodukowania syropu sosnowego skłoniły mnie dwie rzeczy. Po pierwsze wpis mojej ziołowej muzy – Klaudyny Hebdy z  Ziołowego Zakątka (obecnie pod adresem https://klaudynahebda.pl/). Druga rzecz – to nalewka na młodych pędach sosny, którą poczęstował mnie mój kolega (dzięki Wojtas!). Co prawda po otwarciu butelki zastanawiałem się, czy aby nie dał mi rozcieńczalnika do farby olejnej, ale w smaku okazało się cudowne. Jestem pewien, że Woda Entów miała coś wspólnego z tym specyfikiem.

Zasadniczo nalewek nie mogę pić (ogólnie – alkoholu), więc postanowiłem zrobić syrop. Przepis jest banalny: młode pędy sosny zasypujemy cukrem w słoiku i czekamy około miesiąca. Po tym czasie rozlewamy do butelek. Przepis jest prosty nie będę mnożył bytów przytaczając go tu (internet jest ich pełen), gorąco jednak zachęcam do zapoznania się z wpisem Klaudyny (https://klaudynahebda.pl/syrop-z-sosny/) w którym nie tylko przeczytacie dokładny przepis, ale i parę rad, dzięki którym nie zostaniecie leśnymi szkodnikami i nie narazicie się na słuszny gniew Pasterzy Drzew.

W tym roku szczęśliwie udało mi się nie przeoczyć terminu, gdy sosna wypuszcza młody pędy i są one odpowiedniej długości. Choć mam na działce całkiem solidne sosny, z dachu altany jestem w stanie jeszcze sięgnąć do gałęzi. Szczęśliwie solidna burza trochę spłukała drzewa z miejskiego pyłu. Mój syrop nie będzie jakiś specjalnie „eko”, ale myślę, że jego zdrowotne właściwości pochodzące od olejków i żywic będą większe, niż szkodliwość metali ciężkich z poznańskiego smogu. Zresztą… Jak mnie jeszcze nie zabiła marchewka z giełdy ogrodniczej to to też raczej nie.

Do roboty! Więc hop, na dach! Mam lęk wysokości. Wejdę na drzewo, mogę chodzić po górach itp. Ale płaski dach bez poręczy to tak, wiecie… No, nie bardzo. Nawet jak jest na wysokości raptem dwóch metrów. Ale z lekkim ściskiem poniżej pasa udało mi się nazbierać pędów na dwa słoiki.

Żniwa na dachu, gacie pełne strachu 🙂

Zbierałem zarówno młode pędy…:

Pędy sosny

…jak i trochę męskich kwiatostanów:

Tak wygląda męski kwiatostan sosny

Na dwa takie słoiki jak na zdjęciu zużyłem 1,5 talerza pędów. Pędów nie ciąłem ani nie siekałem, po prostu łamałem je w palcach przed wrzuceniem do słoika. Uprzedzam, że po takiej zabawie ręce się dosyć lepią od żywicy. Ciuchy też. Całość przesypywałem co pewien czas cukrem i starałem się ubić na tyle, ile to możliwe. Na koniec dodałem odrobinę spirytusu nalewkowego na wierzch.

Trochę pędów, trochę cukru i tak na przemian.

Po zakończeniu pracy całość wyglądała tak:

Pierwszy słoik skończony

Ludzie mi mówili, że dałem za dużo cukru, ale raz – to syrop, nie nalewka, dwa – na zdjęciu to tak wygląda, w rzeczywistości tych pędów tam jest sporo. Zresztą – zobaczymy za miesiąc z hakiem, co z tego wyjdzie. Od razu mówię – użyłem białego rafinowanego, bo zwyczajnie nie przepadam za brązowym. Jasne, brązowy „zdrowszy”, mikroelementy itp. Bla, bla bla. Po prostu mi nie pasuje. Jak toś chce zaszaleć, może użyć miodu.

Zgodnie z tym, co pisze Klaudyna na swoim blogu, po paru dniach całość „rozmoczyła się” i objętość spadła mniej więcej o ¼, może trochę więcej.
Cieszę się bardzo, że mam w swoich hobbickich zapasach pierwszy, samodzielnie przygotowany ziołowy eliksir. Z jednej strony jak najbardziej „spożywczy” dla czystej przyjemności, z drugiej strony wspaniałe, naturalne, aromatyczne lekarstwo. Czy będzie działo lepiej niż kupne, nie mam pojęcia, ale nie jest to dla mnie tak naprawdę istotne. Być może nie zadziała cudownie na ciało, ale z pewnością na duszę, gdy w jesienne, deszczowe popołudnie wyruszę znów z drużyną hobbitów by nieść Jedyny Pierścień do Góry Przeznaczenia.

Póki czas, zachęcam wszystkich do spróbowania swoich sił, a ja jeszcze dla eksperymentu zaryzykuje z pędami świerku. Ale na wszelki wypadek w jakimś mały słoiczku.

Praca skończona! Teraz pozostaje czekać!