Kuchnia
Sarehole Mill
Dziś coś zarówno dla miłośników hobbitowania, jak i historii techniki, a jedno i drugie jak wiecie bardzo lubię. Każdy, kto czytał Tolkiena zauważył, że w jego twórczości pojawiają się młyny i młynarze. Znajdziemy je zarówno w tekstach Profesora, jak i na ilustracjach jego autorstwa.
Jakkolwiek autor wielokrotnie zaznaczał, że nie należy w książkach doszukiwać się nawiązań do jego życia, tu mamy wyjątek. Oddajmy zresztą głos Profesorowi:
„Nie muszę chyba powtarzać, że ten rozdział, podobnie jak cała książka, nie zawiera żadnych alegorycznych znaczeń ani jakichkolwiek aluzji do problemów politycznych naszych czasów. Rzeczywiście wiąże się z pewnymi moimi osobistymi przeżyciami, lecz nicią bardzo cienką (sytuacja ekonomiczna była zupełnie inna) i sięgającą o wiele głębiej w przeszłość. Okolica, gdzie spędziłem dzieciństwo, została zniszczona i oszpecona, zanim skończyłem dziesięć lat, w epoce, gdy samochód był rzadką osobliwością (mnie wówczas nieznaną) i budowano dopiero podmiejskie linie kolejowe. Niedawno w jakimś piśmie trafiłem na fotografię ruiny młyna, niegdyś świetnie prosperującego nad stawem, który przed laty odgrywał ważną rolę w moim życiu. Młody młynarczyk nigdy mi się nie podobał, ale jego ojciec, stary młynarz, miał czarną brodę i nie nazywał się Sandyman.”
Z „Przedmowy do wydania drugiego” Władca Pierścieni, Wydawnictwo MUZA SA, Warszawa 1996
Nowy nabytek do hobbickiej kuchni!
Wszyscy czekają na drugą część „Kaletki dla Violetki”, ale musicie jeszcze przez chwilę uzbroić się w cierpliwość. Musiałem dokupić oświetlenie, żebyście cokolwiek widzieli na filmie, no i – dopiero zaczynam urlop i będę mógł spokojnie pracować. Pamiętajcie, że muszę jednocześnie filmować i pracować ze skórą, co wcale nie będzie proste.
Żebyście się nie nudzili oraz dlatego, że w międzyczasie nadeszła długo oczekiwana przesyłka, zrobiłem film (tym razem krótki…) o najnowszym nabytku do mojej hobbickiej kuchni. Marzyłem o tym przefajnym naczyniu od dawna, ale z różnych powodów nie mogłem swojego marzenia zrealizować. Głównie dlatego, że nikt tego w Polsce ani nie produkował, ani nie sprowadzał. Aż tu nagle…
Jeżeli chcecie się dowiedzieć, co udało mi się kupić, zapraszam do obejrzenia filmu na YouTube. Oczywiście będę wdzięczny za komentarze, „łapki w górę” i subskrypcję kanału.
Podpowiem, że w opisie filmu znajdziecie link, to tak na wypadek, gdyby ktoś chciał sobie uzupełnić wyposażenie kuchni. 😉
Biały czarny bez.
Ostatnio robiłem syrop z młodych pędów sosny, a tym razem w końcu zabrałem się do zrobienia syropu z hyćki, jak Wielkopolsce nazywają dziki bez czarny, który tak po prawdzie, to najpierw jest biały. Podobnie jak czarne jagody które są czerwone, gdy są jeszcze zielone.
Postanowiłem też zacząć kręcić filmy o moim hobbitowaniu! Nie nazwę tego jeszcze vlogiem, ale przy Waszej życzliwości, kto wie, może będą następne!
W mojej hobbickiej kuchni, chcąc dorównać słynnej spiżarni Bagginsów, przygotowywałem już różne smakołyki. Robiłem sery, wędliny, pierniki, lembasy (no dobra, w sumie to bardziej kram…), piwo imbirowe, piwo „zwykłe” oraz cydr. W tym roku postanowiłem wziąć na tapet dziki, czarny bez i spróbować zrobić syrop z jego kwiatów i o tym jest ten wpis. Jak komuś nie chce się czytać, to zapraszam od razu na koniec, gdzie znajdziecie film.
Kwiaty bzu czarnego
Woda Entów – robię syrop z pędów sosny!
Jakże zaniedbałem bloga! Ostatni wpis z zeszłego roku… Dla usprawiedliwienia dodam, że w zeszłym roku trochę się działo, walczyłem ze zdrowiem (a może raczej: o zdrowie), poważnie zabrałem się za obsadki do kaligrafii itd. i generalnie rzeczy ulotne wrzucałem tam, gdzie ich miejsce, czyli na Facebooka. W tym roku mam nadzieję, że będzie lepiej. Czas wrócić do hobbickiej kuchni, spiżarni i apteczki. Dziś zabrałem się za syrop sosnowy.
Do wyprodukowania syropu sosnowego skłoniły mnie dwie rzeczy. Po pierwsze wpis mojej ziołowej muzy – Klaudyny Hebdy z Ziołowego Zakątka (obecnie pod adresem https://klaudynahebda.pl/). Druga rzecz – to nalewka na młodych pędach sosny, którą poczęstował mnie mój kolega (dzięki Wojtas!). Co prawda po otwarciu butelki zastanawiałem się, czy aby nie dał mi rozcieńczalnika do farby olejnej, ale w smaku okazało się cudowne. Jestem pewien, że Woda Entów miała coś wspólnego z tym specyfikiem.
Zasadniczo nalewek nie mogę pić (ogólnie – alkoholu), więc postanowiłem zrobić syrop. Przepis jest banalny: młode pędy sosny zasypujemy cukrem w słoiku i czekamy około miesiąca. Po tym czasie rozlewamy do butelek. Przepis jest prosty nie będę mnożył bytów przytaczając go tu (internet jest ich pełen), gorąco jednak zachęcam do zapoznania się z wpisem Klaudyny (https://klaudynahebda.pl/syrop-z-sosny/) w którym nie tylko przeczytacie dokładny przepis, ale i parę rad, dzięki którym nie zostaniecie leśnymi szkodnikami i nie narazicie się na słuszny gniew Pasterzy Drzew.
W tym roku szczęśliwie udało mi się nie przeoczyć terminu, gdy sosna wypuszcza młody pędy i są one odpowiedniej długości. Choć mam na działce całkiem solidne sosny, z dachu altany jestem w stanie jeszcze sięgnąć do gałęzi. Szczęśliwie solidna burza trochę spłukała drzewa z miejskiego pyłu. Mój syrop nie będzie jakiś specjalnie „eko”, ale myślę, że jego zdrowotne właściwości pochodzące od olejków i żywic będą większe, niż szkodliwość metali ciężkich z poznańskiego smogu. Zresztą… Jak mnie jeszcze nie zabiła marchewka z giełdy ogrodniczej to to też raczej nie.
Do roboty! Więc hop, na dach! Mam lęk wysokości. Wejdę na drzewo, mogę chodzić po górach itp. Ale płaski dach bez poręczy to tak, wiecie… No, nie bardzo. Nawet jak jest na wysokości raptem dwóch metrów. Ale z lekkim ściskiem poniżej pasa udało mi się nazbierać pędów na dwa słoiki. Czytaj dalej
Robimy piwo imbirowe!
Żar wylewa się z nieba niczym surówka z hutniczego pieca. Pić się chce. Jedni sięgają po colę, inni o piwo, jeszcze inni różnego rodzaju herbaty. A po co sięgnęliby hobbici podczas upalnego lata w Shire?
Różyczka z pewnością potrafi przygotować ginger beer!
The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (2001),
reż. Peter Jackson
Pod „Zielonym Smokiem” z pewnością delektowaliby się wybornym piwem podanym przez śliczną Różyczkę Cotton. Może raczyliby się cydrem? Kto wie. Ale jestem niemal pewien, że w ciągu dnia dla orzeźwienia sięgnęliby niesamowity napój, jakim jest piwo imbirowe. Jestem niemal pewien, że to hobbicki wynalazek, bo jacy inni miłośnicy dobrego jadła i napitku by to wymyślili? No bo przecież nie elfowie, oni to raczej „Karmi” albo coś w tym stylu 😉
Jak wiadomo z hobbickich dokumentów niewiele przetrwało i w zawierusze wieków przepis zaginął. Jednakże jakieś wspomnienia musiały zostać, bo imbirowy napój został ponownie odkryty w Anglii w połowie XVIII wieku i stał się znany na całym świecie. Piją go wszyscy. Dorośli, dzieci, nawet kobiety w ciąży! Serio! Ogromne wary zdrowotne no i smakowe powodują, że polecam je z czystym sumieniem każdemu. No chyba, że ktoś nie cierpi imbiru. Czytaj dalej
The Hobbit Day! Robimy lembasy!
Elficki chleb podróżny – lembasy
Dziś fani Tolkiena zaczynają tydzień tolkienowski obchodzą The Hobbit Day, świętując kolejne urodziny Bilba i Froda Bagginsów, które oni zapewne też świętują gdzieś-tam, w Nieśmiertelnych Krainach. Co prawda są ortodoksi (pozdrawiam Galdhorna i Elendilion!), którzy udowadniają, że według hobbickiego kalendarza było to parę dni wcześniej, ale dla mnie nie ma to większego znaczenia. Skoro można posiedzieć w inny niż zwykle sposób z rodziną, poświętować i „zażyć klimatu” – każda okazja jest dobra!
Oczywiście będziemy czytać teksty J.R.R. Tolkiena, ale czymże byłoby hobbickie przyjęcie bez poczęstunku! Dziś atrakcją dnia są lembasy, elficki chleb podróżny, który ponoć „starczał na jeden dzień wędrówki dla rosłego mężczyzny. Oczywiście elfowie nigdy nie zdradzili sekretu wyrobu lembasów, musimy się więc zadowolić jedną z dziesiątków prób odtworzenia tej potrawy. Czy jest w stanie przetrwać parę miesięcy? Trudno powiedzieć, za szybko „schodzą”, natomiast z pewnością nie jest to dietetyczny produkt dla elfek, no chyba, że amerykańskich…
Czytaj dalej
Hobbicka spiżarnia. Robimy białą kiełbasę!
Moje marzenie – pełna hobbicka spiżarnia.
Fotos z filmu „Hobbit: Niezwykła podróż” (2012)
Jedną z rzeczy która mnie od zawsze fascynuje w uniwersum Tolkiena i którą chciałbym mieć, to… Nie, nie pancerz z mithrillu, nie Jedyny Pierścień czy smocze złoto. To hobbicka spiżarnia. Nie muszę dodawać, że pełna.
Różne są oczywiście teorie na temat tego, co jedli Hobbici, kiedyś jeszcze napiszę na ten temat, ale teraz mogę stwierdzić jedno – zawsze jedli dobrze. Pyszne, głównie lokalne produkty, których dziś szukamy w sklepach ze „swojskim jadłem” czy jak to uczenie się teraz nazywa – z żywnością organiczną. Oczywiście nie odrzucali produktów z daleki krain (np. ziemniaki czy tytoń), podobnie zresztą jak Brytyjczycy, na których wzorował się J.R.R. Tolkien tworząc postaci niziołków. Jak coś im smakowało – włączali po prostu do swego jadłospisu i uznawali za swoje. Daleko nie szukając fish and chips które swe korzenie ma w kuchni żydowskiej. Czytaj dalej
Adwentowe pierniczki
Co prawda pisałem, że to nie blog kulinarny, ale czasem pojawią się przepisy. Zaczyna się adwent, więc doskonała okazja, by upiec pierniczki na Boże Narodzenie. Oprócz tego, że są po prostu pyszne, będą doskonałą, tradycyjną ozdobą choinkową, obok własnoręcznie wykonanych łańcuchów i betlejemskiej gwiazdy. Jak to czasem mówią u mnie w pracy – choinka „w stylu vintage”. Czyli taka normalna, bez chorych udziwnień egzaltowanego projektanta wnętrz. Taka, jak powinna być.
Tak prawdą a Bogiem, to wszystko, co dziś jemy jako piernik (czyli ciemne ciasto na miodzie z przyprawami korzennymi) trochę różni się od piernika znanego naszym przodkom. O tym, dlaczego piernik nazywamy piernikiem i inne ciekawostki – innym razem.
Przepis dostałem swego czasu od mamy mojego kolegi i wypróbowało go już mnóstwo osób. Jest to jeden z tych przepisów, które „zawsze wychodzą” i nie jest jakoś specjalnie drogi. To do dzieła!
