Bez kategorii
O Dniu Hobbita słów parę (dziesiąt?)
„Międzynarodowy Dzień Hobbita” – tam możemy przeczytać w wielu nagłówkach artykułów w Internecie jak jeszcze czasem w tradycyjnej prasie. Czym właściwie jest, skąd się wziął, czy jest dla miłośników Tolkiena ważny? O tym w tym artykule.
Cześć listu The American Tolkien Society do Gubernatora Stanu Michigan, 1979.
Courtesy of Archives of Michigan Record Group 82-141 Box 6.
Uwielbiam wszelkie okazje, przy których można się spotkać i radośnie coś świętować. W sumie nie ważne co, byle razem. Co roku jedną z takich okazji jest „Dzień Hobbita”. Jeśli spojrzymy na wszelkie media społecznościowe w okolicach września ujrzymy niezliczoną ilość relacji z iście hobbickich imprez, gdzie nie brakuje ani jadła, ani napitku. Podobnie niezliczone ilość razy przeczytamy „Happy Hobbit Day!”. Co ciekawe, o wiele ważniejszy (zdaniem niektórych) Dzień Czytania Tolkiena przypadający na wiosnę, 25 marca, mimo wielu imprez organizowanych przez grupy fanów czy nawet szkolne biblioteki jest chyba mnie „widoczny”. Albo tylko mi się tak wydaje, bo bardziej zwracam uwagę na kolorowe obrazki właśnie z Dnia Hobbita. Tu nasunęło mi się porównanie do Bożego Narodzenia i Wielkanocy oraz nieustannych dyskusji nad wyższością jednego nad drugim.
Oficjalne czy nieoficjalne?
Osobiście, szanując cały dorobek Profesora, chyba bardziej lubię Hobbit Day. Bliżej mi do oddolnych ludycznych świąt, niż oficjalnych, poważnych rocznic ustanowionych przez Bardzo-Ważne-Organizacje. Tolkien Reading Day to twór brytyjskiego The Tolkien Society, po raz pierwszy obchodzone w 2003 r., czyli zasadniczo już w czasach Ringersów i „nowożytnego” fandomu.
Pewnego razu wyczytałem, że Hobbit Day jest „oficjalnym świętem” przyjętym w USA i ba, są na to papiery. Jako hobbit z zamiłowania zacząłem oczywiście drążyć temat i okazało się, że… Hmmm… Jak to czasem można przeczytać na FB – „to skomplikowane”. Czytaj dalej
Sarehole Mill
Dziś coś zarówno dla miłośników hobbitowania, jak i historii techniki, a jedno i drugie jak wiecie bardzo lubię. Każdy, kto czytał Tolkiena zauważył, że w jego twórczości pojawiają się młyny i młynarze. Znajdziemy je zarówno w tekstach Profesora, jak i na ilustracjach jego autorstwa.
Jakkolwiek autor wielokrotnie zaznaczał, że nie należy w książkach doszukiwać się nawiązań do jego życia, tu mamy wyjątek. Oddajmy zresztą głos Profesorowi:
„Nie muszę chyba powtarzać, że ten rozdział, podobnie jak cała książka, nie zawiera żadnych alegorycznych znaczeń ani jakichkolwiek aluzji do problemów politycznych naszych czasów. Rzeczywiście wiąże się z pewnymi moimi osobistymi przeżyciami, lecz nicią bardzo cienką (sytuacja ekonomiczna była zupełnie inna) i sięgającą o wiele głębiej w przeszłość. Okolica, gdzie spędziłem dzieciństwo, została zniszczona i oszpecona, zanim skończyłem dziesięć lat, w epoce, gdy samochód był rzadką osobliwością (mnie wówczas nieznaną) i budowano dopiero podmiejskie linie kolejowe. Niedawno w jakimś piśmie trafiłem na fotografię ruiny młyna, niegdyś świetnie prosperującego nad stawem, który przed laty odgrywał ważną rolę w moim życiu. Młody młynarczyk nigdy mi się nie podobał, ale jego ojciec, stary młynarz, miał czarną brodę i nie nazywał się Sandyman.”
Z „Przedmowy do wydania drugiego” Władca Pierścieni, Wydawnictwo MUZA SA, Warszawa 1996
Zagraj w grę Profesora Tolkiena!
W domu aukcyjnym Bonhams pojawił się ciekawy dokument – rękopis z regułami ciekawej słowogry, wymyślonej przez Profesora Tolkiena pod koniec lat sześćdziesiątych.
Skan oryginalnego tekstu gry
Źródło: https://www.bonhams.com/auctions/25355/lot/253/
J.R.R. Tolkien, jak wiadomo, pławił się w filologicznym sosie z radością dzika, który wskoczył do pierwszej wiosennej kałuży. Znamy go oczywiście z wymyślania (przepraszam, „odkrywania”…) dziwnych języków oraz systemów pisma, ale tworzył też słowogry (jejku, jak mi się podoba to słowo, dziękuję, Michale!), w które z upodobaniem (no, przynajmniej dla niego… 😎 ) grywał z rodziną i znajomymi.
Zachęcam do spróbowania swoich sił, najlepiej w gronie przyjaciół. W związku z tym, że „wyekstrahuj słowa” po polsku brzmi dosyć, hmmm… powiedzmy, że niefortunnie, proponuję nazwę „Wyłuskaj słowa”. A może po prostu „łuskacz”? Ha! To co, gramy w łuskacza? 😉
Poniżej przedstawiam tłumaczenie na język polski, które wykonał dla mnie Bernard Baker. Czytaj dalej
Tengwarowa ściąga – errata
Uwaga wszyscy miłośnicy Tengwaru! Malutka (malusieńka!) errata do tengwarowej ściągi. Niewiele zmieniająca, ale porządek musi być!
W poprzednim wpisie bazowałem na tym, co zostało przedstawione w witrynach http://www.elvish.org/gwaith/tengwar_polski.htm oraz http://tengwar.art.pl/tengwar/ i na tej podstawie sporządziłem ściągę. Coś mnie jednak tknęło i zajrzałem ponownie do dodatku „E” a dokładniej do systemu zapisu w języku polskim, zaproponowanego przez tłumacza tegoż dodatku, Ryszarda „Galadhorna” Derdzińskiego.
Na stronie 1259 (wydanie jednotomowe Warszawskiego Wydawnictwa Literackiego MUZA SA, 2013) możemy przeczytać:
Spółgłoski miękkie: ć, ń, ś, ź, dź zapisujemy przez umieszczenie znaku „następujące j” (dwie kropki) pod znakami spółgłosek: cz, n, sz, ż, dż.
Jak widzicie różnica jest niewielka – dwie kropki, zamiast jednej. Skonsultowałem się oczywiście z Ryszardem Derdzińskim i ustaliliśmy, że wersję z jedną kropką można stosować np. do ciut szybszego pisania. W istocie nie ma to większego znaczenia, pod jednym warunkiem – konsekwentnie używamy albo jednej, albo dwóch kropek.
Różnica między wersją pierwszą i drugą „ściągi”
Jeżeli ktoś chce mieć „ściągę” w 100% zgodną z opisem przedstawionym w wydaniu MUZY, to przygotowałem poprawioną wersję z dwoma kropkami.
Kliknij TUTAJ by pobrać poprawioną wersję.
Tengwarowa ściąga na Dzień Czytania Tolkiena!
Właśnie zauważyłem, że od września zeszłego roku nic nie napisałem. Ale chyba po prostu nie miałem nic ciekawego do powiedzenia. A może mi się zwyczajnie nie chciało? W każdym razie dziś krótko, a treściwie. Mam dla Was prezent!
Tengwarowa ściąga
Dziś na całym święcie obchodzimy Tolkien Reading Day, czyli dzień, w którym fani twórczości Profesora zbierają się, by wspólnie czytać jego dzieła. Przy takich okazjach odbywa się także wiele dodatkowych imprez, na których ludzie wspólnie tkają, malują, rysują mapy Śródziemia i oczywiście – także kaligrafują różnymi rodzajami pisma wymyślonymi przez J.R.R.Tolkiena.
Nie jest to proste (ale też nie aż tak trudne jak się wydaje!), ponieważ znaki oraz sam sposób ich użycia różni się od alfabetu łacińskiego, którego używamy na co dzień. Dla wszystkich odważnych, którzy chcieliby spróbować pisać tengwarem i to w języku polskim, opracowałem specjalną ściągę.
Na jednej stronie formatu A4 zebrałem wszystkie niezbędne znaki oraz parę przykładów zapisu słów z polskimi znakami. Pamiętajcie, że jest to jedynie ściąga ułatwiające zapamiętanie znaków! Przed rozpoczęciem zabawy koniecznie powinniście zapoznać się z informacjami zawartymi na stronach, których adresy znajdziecie na samym dole tengwarowej ściągi. Czytaj dalej
Woda Entów – robię syrop z pędów sosny!
Jakże zaniedbałem bloga! Ostatni wpis z zeszłego roku… Dla usprawiedliwienia dodam, że w zeszłym roku trochę się działo, walczyłem ze zdrowiem (a może raczej: o zdrowie), poważnie zabrałem się za obsadki do kaligrafii itd. i generalnie rzeczy ulotne wrzucałem tam, gdzie ich miejsce, czyli na Facebooka. W tym roku mam nadzieję, że będzie lepiej. Czas wrócić do hobbickiej kuchni, spiżarni i apteczki. Dziś zabrałem się za syrop sosnowy.
Do wyprodukowania syropu sosnowego skłoniły mnie dwie rzeczy. Po pierwsze wpis mojej ziołowej muzy – Klaudyny Hebdy z Ziołowego Zakątka (obecnie pod adresem https://klaudynahebda.pl/). Druga rzecz – to nalewka na młodych pędach sosny, którą poczęstował mnie mój kolega (dzięki Wojtas!). Co prawda po otwarciu butelki zastanawiałem się, czy aby nie dał mi rozcieńczalnika do farby olejnej, ale w smaku okazało się cudowne. Jestem pewien, że Woda Entów miała coś wspólnego z tym specyfikiem.
Zasadniczo nalewek nie mogę pić (ogólnie – alkoholu), więc postanowiłem zrobić syrop. Przepis jest banalny: młode pędy sosny zasypujemy cukrem w słoiku i czekamy około miesiąca. Po tym czasie rozlewamy do butelek. Przepis jest prosty nie będę mnożył bytów przytaczając go tu (internet jest ich pełen), gorąco jednak zachęcam do zapoznania się z wpisem Klaudyny (https://klaudynahebda.pl/syrop-z-sosny/) w którym nie tylko przeczytacie dokładny przepis, ale i parę rad, dzięki którym nie zostaniecie leśnymi szkodnikami i nie narazicie się na słuszny gniew Pasterzy Drzew.
W tym roku szczęśliwie udało mi się nie przeoczyć terminu, gdy sosna wypuszcza młody pędy i są one odpowiedniej długości. Choć mam na działce całkiem solidne sosny, z dachu altany jestem w stanie jeszcze sięgnąć do gałęzi. Szczęśliwie solidna burza trochę spłukała drzewa z miejskiego pyłu. Mój syrop nie będzie jakiś specjalnie „eko”, ale myślę, że jego zdrowotne właściwości pochodzące od olejków i żywic będą większe, niż szkodliwość metali ciężkich z poznańskiego smogu. Zresztą… Jak mnie jeszcze nie zabiła marchewka z giełdy ogrodniczej to to też raczej nie.
Do roboty! Więc hop, na dach! Mam lęk wysokości. Wejdę na drzewo, mogę chodzić po górach itp. Ale płaski dach bez poręczy to tak, wiecie… No, nie bardzo. Nawet jak jest na wysokości raptem dwóch metrów. Ale z lekkim ściskiem poniżej pasa udało mi się nazbierać pędów na dwa słoiki. Czytaj dalej
Bułki w aptece
Do tego wpisu sprowokowały mnie artykuły na temat rękodzieła, które od jakiegoś czasu przewijają się przez blogi oraz Facebooka. Wszystkie można by streścić jako „przestańcie się poniżać i ceńcie swoją pracę”. Z tą poradą nie ma co polemizować, ale we wszystkich tych sieciowych wynurzeniach i narzekaniach na zepsuty rynek brak mi wciąż jednego. Pokory.
W ten nurt wpisuje się także „edukacyjny” tekst http://www.orimono.ga/zyciowki/nie-badz-tym-klientem-wyjmij-slome-z-buta/ i po jego lekturze postanowiłem dołożyć swoje trzy grosze. Trudno się nie zgodzić z większością tez przedstawionych w tamtym tekście, wyliczenia na temat godzin pracy, kosztów materiałów, nauki, zobowiązań wobec państwa są znane i raczej oczywiste. Uświadomienie tego zarówno sprzedającym jak i kupującym jest ważne. Wydaje mi się jednak, że zarówno autorka tego tekstu jak i inni piszący w podobnym tonie pomijają jeden drobiazg, dzieląc się doświadczeniami.
Zauważyłem, że mottem większości autorów jest „Najważniejsze by się cenić”. Rozumiem to i potwierdzam, trzeba się cenić, choć stosowniejszym określeniem byłoby moim zdaniem „znać swoją wartość”. Chwilę później czytamy, jako to słoma wystaje z butów kupującym, że nie odróżniają szlachetnego rękodzieła od masówki z IKEA czy Home&You i że generalnie buraki to powinny zostać na polu a nie pchać się na salony. Czytaj dalej
Kto jest ów cham z chamów, co woła zza wody?
„Edda poetycka” w Muzeum archeologicznym w Poznaniu
Thor vs. Odyn
Dawno nie było nowego wpisu więc korzystając z odrobiny wolnego pora nadrobić zaległości. W międzyczasie powstały nowe obsadki i o tym jeszcze napiszę, ale póki co – coś świeższego! Przy okazji jest to inauguracja działu wideo. Czasem zdarza mi się filmować różne „dziwne” wydarzenia dla potomności i szkoda by było, gdybym korzystał z tego tylko ja.
W ostatnią sobotę maja, zaciekawiony plakatem na Facebooku „Kto jest ów cham z chamów, co woła zza wody?”, odwiedziłem Muzeum Archeologiczne w Poznaniu. Pod intrygującym tytułem kryło się mini przedstawienie lub, jak to określili autorzy, Stowarzyszenie Edukacji i Odtwórstwa Historycznego „AUREA TEMPORA”, fabularyzowany odczyt „Eddy Poetyckiej”. Link do pełnej, niemal godzinnej wersji nagrania znajdziecie na końcu tekstu a tym czasem co nieco o samym przedstawieniu. Czytaj dalej
Galeria na wiosnę!
W końcu uruchomiłem galerię! Będę stopniowo przerzucał część zdjęć z Facebooka (głównie z „Ogródkowa”) no i oczywiście dodawał nowe.
raz zapraszam do odwiedzin w moim Hobbitonie. Więcej napiszę o nim w „normalnym” wpisie, ale póki możecie obejrzeć parę fotek z mego prywatnego kawałka Shire.
